همه انسانها از ابتدای آفرینش خویش به منبعی از انرژی نامحدود متصل هستند و برای رسیدن به خواسته هایشان از این منبع همیشگی استفاده میکنند اما گاهی با افکار و باورهای منفی جلوی ورود این انرژی را به درون خویش می بندند و ظرف وجود خویش را با انرژی های منفی پر می کنند.

هر مسیر اشتباهی که طی می کنیم احساسمان به ما گوشزد میکند در حال فاصله گرفتن از این منبع هستیم،

۱- زمانیکه رنجش از دیگران را با خود حمل میکنیم و نمی بخشیم.

۲- زمانیکه حسادت می ورزیم و طلب خیر نمیکنیم.

۳-زمانیکه غیبت میکنیم و دیگران را مورد قضاوت قرار می دهیم.

۴-زمانیکه تمام بار رسیدن به خواسته ها را خودمان بر دوش میکشیم و نقش خداوند را فراموش میکنیم.

همه اینها درهای جریان انرژی لازم برای رسیدن به خواسته هایمان را می بندد و آنگاه هر چقدر به صورت فیزیکی تلاش می کنیم به نتیجه دلخواه نمی رسیم زیرا روحمان از انرژی کمی برخوردار است، این را بارها با خودمان تکرار کنیم که انرژی هایمان را خرج ناخواسته ها و علف های هرز زندگی نکنیم.

حسادت، قضاوت، غیبت، رنجش، توجه به نداشته ها، ناشکری و … تنها انرژی عشق درونمان را هدر میدهد و ما را از زندگی ای که آرزویش را داریم دورتر می سازد.

به قلم: نیکا سرمد / روانشناس بالینی