آسمانِ بختِ من گر چه ندارد أختری
می گشایم از شبِ اقبالِ خود بال و پری

مثل درویشم ، ز ناداری در این عالم، ولی
در نگینی نام تو دارم بدست انگشتری

شوکتِ شاهانِ دنیا بیشتر افسانه است
جاودان بر کس نمی ماند نشانِ سروری

می کِشم بر دوش خود اندوه تنهایی ، ولی
با تمنّای تو دارم در سرم ، سوداگری

دین و ایمان مرا با غمزه ای بردی ز کف
رحم کن بر شیخ صنعان در زمان کافری

گلشن جان آنچنان از سوز غم پژمرده شد
کز سرابِ دل نمی روید ، دگر نیلوفری

مانده ام تنهای تنها در میان معرکه
مثل سردار اسیری کو ندارد لشکری

گرچه می سوزم چو شمعی در دل ویرانه ها
شعله هایم گاهگاهی می کند روشنگری

می کُشد فرزند خود را مادر گیتی به قهر
کس نمی بیند به عالم لطف و مهر مادری

اژدها خوابیده در ویران سرای این جهان
کاش می شد سربلند از این خرابه بگذری

در بیابانی که شاهین می گُشاید بال و پر
از قضا غافل مشو مانند کبکانِ دری

( شایقت) را با خود از اینجا ببر وقت سحر
چون نسیم از کوچه ی دل ای که خواهی بگذری