انسان سازمانی، بعد از انقلاب صنعتی و تغییر دوره از دوره کشاورزی به دوره صنعتی و به تبع آن تغییر شیوه ی زندگی، هویت پیدا کرد و به تدریج شکل یافته تر و متفاوت تر گردید.

در فضای پارادایم علمی نیوتونی از “نیروی کار” به “نیروی انسانی” تغییر ماهیت یافت و مسیر بلوغ سازمانی را به سوی “سرمایه انسانی” و سپس “سرمایه فکری” طی کرد.

با تغییر *پارادایم نیوتونی* به *پارادایم کوانتومی*، بر مبنای *فرضیه نسبیت اینشتاین*،  انسان سازمانی نیز به *انسان کوانتومی* تغییر هویت داد، (لازم به ذکر است که هر نوع انسان سازمانی، شیوه خاص مدیریت و رهبری مربوط به خود را میطلبد)، هرچند این تغییر، ضرورتا، مشمول همه کارکنان در سازمانها نمی گردد و چه بسا در سازمانهایی هر پنج نوع انسان سازمانی وجود دارند و بر این مبنا مدیران و رهبران سازمانها ملزم به بکارگیری هر پنج شیوه ی مدیریت و رهبری در سازمان در یک زمان هستند.