شب تا صبح خوابمون نمیبرد

چند بار بیدار میشیدیم و چکشون میکردیم

جا مدادی و یه دفتر خط دار و یه دفتر نقاشی با یه جعبه مداد رنگی

یه دستی هم روی لباس مدرسه ای که مادر با دقت اتوش کرده بود میکشیدیم و از در شیشه ای به کفشای نویی که دیروز با کلی ذوق خریده بودیم نگاه میکردیم

خیالمون که راحت میشد

بر می گشتیم توی جامون و پتو رو تا زیر گلو بالا میکشیدیم

به اول مهر فکر میکردیم ، تنها دغدغمون این بود که فردا دوستامونو دوباره میبینیم یا نه

معلممون قراره کی باشه و ...…

امروز اول مهر ،غریبانه ترین اول مهر این سالهاست

کوچه ها خالی از هیاهوی بچه دبستانی هاست

بوی ماه مهر فردا در خانه ها خواهد پیچید

به امید اول مهر سال آینده که زنگ مدرسه از تمام مدارس سرزمینم ایران به صدا در بیاد ??

به قلم سودابه فرهادی