باز مست و دست افشان آمدم
سرخوش از سمتِ خُمستان آمدم
امشب از هفت آسمان گل می چکد
از فرازِ کهکشان گل می چکد
می رسد از جاده هایِ پر غبار
سبزپوشِ سرزمینِ انتظار
می درخشد آخرین مهر ِرسول
آیه هایِ عشق را شأنِ نزول
می رسد قرانِ ناطق، نورِ ناب
مشرقی آیینه دارِ آفتاب

ای حضورِ آسمانی در زمین!
معنیِ تفسیریِ حبل المتین!
آخرین آیینه یِ ایمانِ ما
چشم تو روشن ترین برهانِ ما
ای عصایِ موسوی در دستِ تو
روحِ عیسی، ماتِ نازِ شستِ تو
نوح ها دریانوردانِ تواند
هر چه اسماعیل قربانِ تواند
ای سلیمان ها غلامِ قصرِ تو
صبح خیزان مانده در “وَالعصر”ِ تو
آتشِ زرتشت ها را روشنی
ریشه سوزِ خرمنِ اهریمنی
ای زلیخاها کنیزِ کویِ تو
یوسفان مبهوتِ حُسنِ رویِ تو
بی حضورت، روزهامان تیره است
چشم مان بر جاده یِ غم خیره است
حضرتِ خورشید، ای آقای ما
گوش کن فریادِ “خَلِّصنای”ِ ما
بی تو گل پژمرده در دامانِ باغ
خنده از لب ها نمی گیرد سراغ
سینه ها از عشق خالی مانده است
قلب ها در قحطسالی مانده است
ای چراغِ حجت آبادِ خدا
آفتابِ شرقیِ شیعه بَرآ
خسته ایم از قیصرانِ قصرها
بندگی در بندِ بُختُ النَّصرها
چشم بگشا چشمه ای اعجاز کن
با طلوعت مشتِ شب را باز کن
تا طلسمِ شومِ شب را بشکنی
شیشه یِ آلِ لهب را بشکنی
تیغِ تیزِ انتقامِ کربلا
از غلافِ غیرتت بیرون بیا!
بی تو هیچ آغاز و پایانی نماند
غیرِ نامی از مسلمانی نماند
زخمدارِ ظهرِ عاشورا تویی
آخرین آیینه یِ مولا تویی
دیده یِ ما دیده یِ یعقوب نیست
صبرِ ما همسنگ با ایوب نیست
ای شکفته یاسِ عشق از دامنت
بویِ زهرا می دهد پیراهنت
رازِ پنهانِ بقیعِ فاطمه
شش جهت تا نُه فلک را قائمه
ای قرارِ بی دلانِ بی قرار
ارث دارِ ذوالجناح و ذوالفقار
بی تو غرقِ انتظار و حیرتیم
ندبه خوانِ جمعه هایِ غربتیم
یوسفِ پر مشتری، تعجیل کن
شیرزادِ حیدری، تعجیل کن
واژه یِ خورشیدیِ قاموسِ عشق
آبرویِ نامِ تو ناموسِ عشق
آسمان مسرور و مستِ یادِ توست
روشن از نور جمال آبادِ توست
با طلوعت، نورِ حق تنزیل شد
سالروزِ عاشقی تحویل شد
ای فدایِ غیرتِ قرآنی ات
کشت ما را غیبتِ طولانی ات
بخش بخشِ”میم” و “ها” و “دال” و “یا”
حجت ابن العسکری مهدی بیا!