به گزارش کرج رسا، بسکتبالیستِ پزشک. یا پزشکِ بسکتبالیست. از هر دو طرف که بخوانیم، مملو از ارزش‌های انسانی، فنی و تحصیلی دختر بسکتبال ایران است. وقتی از او می‌خوهیم گفت و گوی‌مان را با معرفی خودش برای خوانندگان جام جم آنلاین شروع کند، می‌گوید:«روژانو، روژانو محمودی».

روژانو محمودی ۳۱ ساله است. دختر الهه دارستانی مربی ملی بسکتبال. خواهر ژینا محمودی که او هم بسکتبالیست بوده و در حال حاضر داروساز است. پیوند بسکتبال و پزشکی با دو مبنای اصلی زندگی یعنی تحصیل و ورزش، در خانوادۀ محمودی انکارناپذیر است.

روژانو محمودی برای تیم بسکتبال پالایش نفت آبادان در لیگ برتر دختران، جایی که بالاترین سطح بازی‌های باشگاهی است، بازی می‌کند. آنها پنجشنبه گذشته بازی دوم مرحلۀ حذفی را مقابل سپهرداد تهران بردند و روانۀ نیمه‌نهایی لیگ برتر شدند.

محمودی دربارۀ بسکتبالیست شدنش تاریخچۀ منحصر به فردی دارد. لالایی‌های مادرانه که گاهی در زمین بسکتبال با نقش مربی، درهم‌تنیدگی داشت و در گوش دختر بازیگوش کرمانشاهی نجوا می‌شد تا خوابش ببرد. با این حال « بسکتبال اجباری» در کار نبود بلکه روژانو خودش باید «انتخاب» می‌کرد. تا ۸ – ۷ سالگی شنا و شطرنج و بسکتبال و از ۹ سالگی فقط بسکتبال چون لالایی‌های مادرانه حالا معنا و مفهوم تازه‌ای با بسکتبال پیدا کرده بود. یک بازی پرهیجان انتخاب اول روژانو محمودی شد.

او می‌گوید:

«از ۹ سالگی در تیم بسکتبال مدرسه بازی کردم. اول دبیرستان که شدم در لیگ یک به میدان رفتم. تیم کرمانشاه با فارس بازی داشت که ۴۰ ثانیه آخر به من بازی رسید. در بازی بعدی با همدان یک دقیقه بازی کردم که توپ پوینت گارد را در دفاع برداشتم و همه بازیکنان تشویقم کردند. از آن روز وقت بازی دادن به من بیشتر شد و چند سال است در لیگ برتر بازی می‌کنم».

برای روژانو بعد از تیم‌های رده‌های سنی، بازی معنای حرفه‌ای‌تری پیدا کرد. او کرمانشاه را برای موفقیت‌های بیشتر ترک کرد. البته مسئلۀ درسش هم بود. بعد از یکی دو سال که بخاطر پزشکی پشت کنکور ماند، بالأخره قبول شد و در رشتۀ پزشکی، ادامۀ تحصیل داد.

بعد از قبولی بسکتبال را رها نکرد. می‌گوید:

« برای تیم‌های گازتهران، نفت آبادان، گروه بهمن، هیرو، و دوباره امسال نفت، بازی کرده است اما در هیچ‌کدام از این سال‌ها هیچ‌یک از علائق‌اش را ترک نکرده است. بسکتبال – درس یا درس بسکتبال، برای من کامل کننده راهم بودند. این بهانۀ است که همراه با ورزش نمی‌شود درس خواند. برنامه‌ریزی می‌خواهد و با کمی دقت روی تفکیک هر دو در اقتضائات زمانی. به جای اینکه دو کار دیگر غیر از اینها انجام بدهم آنها را حذف کردم و روی درس و بسکتبالم متمرکز بودم».

شماره ۷ تیم بسکتبال نفت آبادان دربارۀ شماره پیراهنش می‌گوید:

«زمانی که به تیم نوجوانان ایران دعوت شدم از بازی شایسته متشرعی (سرمربی کنونی نفت آبادان) خوشم می‌آمد. شماره ۷ را که شماره او بود برگزیدم و الانم زیر نظر متشرعی در تیم نفت شماره هفت می‌پوشم».

بازی در رده‌های پایه همسو با دعوت از دختر کرمانشاهی به تیم‌های گروه‌های سنی ایران بود. او اسفند سال ۱۳۸۶ همزمان در اردوی جوانان و تیم ملی بزرگسالان شرکت کرد. سال ۱۳۸۷ در اوضاع ممنوعیت بازی با پوشش سر توسط فدراسیون جهانی بسکتبال (فیبا)، روژانو و دوستانش در ترکیب تیم امید ایران در یک بازی دوستانه با امارات بازی کردند. یک بار هم به قطر رفت. بازی‌های دوستانه با ترکمنستان و عراق هم در کارنامۀ تجربیات بین‌المللی اوست.

روژانو محمودی بعد از رفع ممنوعیت بازی با پوشش سر، به همراه تیم سه نفره ایران در رقابت‌های سه نفره بازی‌های داخل سالن آسیا در عشق‌آباد بازی کرد. اولین بازی‌های رسمی بعد از انقلاب که تیم ایران ترکیب گلاره کاکاونپور، آیرین آرتونیان، دلارام وکیلی به اتفاق روژانو محمودی را در اختیار داشت.

محمودی با تیم ملی بسکتبال در مسابقات غرب آسیا برنز گرفت و در بازی‌های باشگاههای غرب آسیا بازی کرد.

او می‌گوید:

« بعد از بازی در میان لالایی‌های مادرانه که کنار زمین خوابم می‌برد، یا برای بسکتبال و تحصیل از وقت کارهای دیگرم می‌زدم و …، حالا خوشحالم مرزهای بین‌المللی به روی دختران بسکتبال باز شده است و با هم باید بیشتر کار کنیم. بیشتر از گذشته. ما در زمان ممنوعیت، از تلاش و تمرین و مسابقه دست نکشیدیم و حالا نسل نو باید بیشتر تلاش کند تا موقعیت بسکتبال دختران را در آسیا تثبیت کند».

شاید دختران علاوه بر تلاش‌های چندین ساله‌ای که روژانو و دوستانش و پیش از آنها مربیان و دیگر بازیکنان حدود ۴۰ سال انجام دادند، باید از نام «روژانو» هم وام بگیرند که به معنای «نسل نو» است. روزهای نو در بسکتبال دختران ایران که از دریچۀ بسکتبال به سمت مرزهای آسیایی باز شده است.