در روزگار امروز آنانکه بیشتر می‌فهمند باید هزینه و تاوان فهم‌شان را پس بدهند و عذاب بیشتری بکشند و دسته‌ای که نمی‌فهمند یا خود را به نفهمیدن می‌زنند موجب اذیت و عذاب دیگرانند.

برای کسانیکه می‌فهمند هیچ توضیحی لازم نیست ولی برای افرادی که نمی‌فهمند هر توضیحی اضافه است.

متاسفانه جامعه به سمتی رفته که افراد کمتر مراقب سخن گفتن خود هستند و نمی‌دانند که مهمترین سایزی که انسان باید به‌ شدت مراقب آن باشد سایز دهان است.

اگر هرکسی حد و اندازه‌ اش را بشناسد و هر سخن درست و نادرست حق و ناحق را بدون سنجش تاثیرش به زبان نیاورد جامعه با چالش پرخاشگری، توهین، فحاشی، افترا، تهمت و در نهایت با بد اخلاقی گسترده و نا آرامی روانی مواجه نخواهد شد.

قطعاً آنانکه مدیریت و هدایت جامعه را بر عهده دارند خوب حرف زدن و زیبا سخن گفتن‌شان تاثیر چند برابری در این زمینه خواهد داشت.

همه ما باید بدانیم کلماتی که از دهان‌مان بیرون می‌آید ویترین شعور، شخصیت و نشانه میزان فهم و ادب ماست‌. پس وای بر جمعیتی که زبان را بی‌تامل، بی‌حساب و بی‌پروا بچرخاند و انصاف را در سخن گفتن نادیده گیرد.

یادمان باشد که حق الناس همیشه پول و مال نیست، گاهی دل است و این در مکتب ما مهمتر است، دلی که باید به‌دست می‌آوردیم و نیاوردیم،

دلی که باید می‌دادیم و ندادیم، دلهایی که شکستیم و با بی‌خیالی رها کردیم. دلهای غمگینی که دیدیم و با بی‌تفاوتی از کنارشان گذشتیم.

به هر تقدیر با زبانمان می‌توانیم خوب، زیبا و سنجیده سخن بگوئیم و یک جامعه را امیدوار کنیم و یا برعکس می‌توان با تلخ زبانی و درشت‌ گویی و بی‌ ادبی و پرخاشگری آرامش و آسایش محیط را برهم زد. با زبان می‌شود انسانها را به تمسخر گرفت و بالعکس می‌شود روحیه داد و امیدوار کرد.

با زبان می‌توانیم به راحتی آبرو و حیثیت انسانها را ببریم و متاسفانه گاهی هم از این کارمان لذت می‌بریم و به تماشا می‌نشینیم و در مقابل می‌توانیم آبروی افراد را بخریم.

با زبان می‌شود بین انسان‌ها و جوامع جدایی انداخت و آتش اختلاف به‌ پا کرد و در مقابل می‌شود به‌راحتی آتشی را خاموش کرد.

حواسمان به زبان‌مان باشد و مراقب دلهای‌مان باشیم که ارزان آلوده‌اش نکنیم.