( من ملک بودم که از چشم خدا افتاده ام)
عبرت انگیزم که بر خاک شما افتاده ام

جلوه ای روشن تر از آیینه بودم ، ایدریغ
از سرِ غفلت در این ظلمت سرا افتاده ام

در کویر زندگی می سوزم از هرم عطش
چون گیاهی خشک از نشو و نما افتاده ام

ارزشم را کس نمی داند در این شبهای تار
مثل مهتابم که در ویرانه ها افتاده ام

سال ها خُلد آشیان بودم به گلزار بهشت
بنگرید اول کجا بودم ؟ کجا افتاده ام؟

نقشِ راهِ رفته را مانم به روی ماسه ها
در مسیر کاروان ها زیر پا افتاده ام

سایه ی طوبی چو تاجی بر سرم بنشسته بود
از سریرِ پادشاهی من چرا افتاده ام؟

در سرم دارم هوای عمر جاویدان چو خضر
در مسیر چشمه ی آب بقا افتاده ام

در غمِ پژمردن گل ها به هنگام خزان
بس که نالیدم چو بلبل از نوا افتاده ام

چون حُبابی ( شایقا ) دارم به سر دریا شدن
گوشه ی صحرا اگر چه بی صدا افتاده ام