با گسترش و ازدیاد اتومبیل، جاده پیشین که به عنوان «جاده قدیم» شناخته می‌شد، پاسخگوی ازدحام اتومبیل نبود. بنابراین، سال ۱۳۴۱، دولت وقت تصمیم گرفت برای کنترل بار ترافیکی، راه مناسبی برای اتصال «تهران» به کرج بسازد که از آن به عنوان شاهراه «تهران‌ ـ کرج» نام برده می‌شد.

این پیشنهاد مورد تصویب قرار گرفت و با مذاکره و مشاوره با شهرداری تهران، بزرگراه مورد نظر از فاصله هزار و ۴۰۰ متری شمال «سه راه مهرآباد» در امتداد جاده شمالی – جنوبی «باغ فیض» و از شمال باغ­ های کاروانسرای «سنگی» و ۲ روستای «کلاک» و «گرمدره» گذشته و به سمت جنوب کرج منحرف می‌شد.

در آن زمان قرار بر این شد تا یک شرکت ایرانی، این شاهراه را بسازد تا هزینه ها را از عوارضی بگیرد. شرکت «راهسازی ایرانی» آغاز به ساخت نخستین بزرگراه ایران در مسیر تهران – کرج کرد. آذرماه سال ۱۳۴۵، ساخت این شاهراه با ۵۰ میلیون تومان هزینه به پایان رسید. در این بزرگراه، ماشین ها با سرعت حداکثر ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت بر پهنای ۳ ‌باند می‌توانستند تردد کنند.

همشهری