فردین حکیمی روز چهارشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا با بیان اینکه طبق آخرین آمار تلفات کل و بز وحشی در منطقه شکار ممنوع طالقان به ۲۷ راس رسیده است، افزود: نخستین گزارش از تایید شیوع دوباره طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) در زیستگاه های استان البرز در روز ۱۲ مهرماه سال جاری ارایه شد.

وی ابراز امیدواری کرد که با اقدامات کنترلی و پیشگیرانه انجام شده که با همکاری دستگاه های مرتبط انجام شده به زودی شاهد مهار کامل بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در زیستگاه های این استان باشیم.

وی گفت: پس از تایید شیوع طاعون نشخوارکنندگان در زیستگاه های استان بلافاصله اقدامات کنترلی و مراقبتی با همکاری دستگاه های مرتبط آغاز شد که از جمله این اقدامات خروج فوری دام های عشایر و دامداران از زیستگاه ها و مناطق آلوده البرز و جلوگیری از تقابل دام های اهلی و وحشی است ضمن اینکه واکسیناسیون کامل دام های اهلی نیز در دست اجرا می باشد.

حکیمی خاطرنشان کرد که این بیماری هیچ اشتراکی با انسان ندارد و قابلیت سرایت ندارد ضمن اینکه محیط بانان استان به طور مرتب در حال پایش زیستگاه های حیات وحش البرز به خصوص منطقه شکار ممنوع طالقان هستند تا در صورت مشاهده دوباره لاشه های کل و بز وحشی آن را به صورت بهداشتی معدوم کنند.

وی بیان داشت: همچنین از گروه های کوهنوردی برای پایش زیستگاه ها دعوت به همکاری شده است.

منطقه شکار ممنوع طالقان ۷۵ هزار هکتار وسعت دارد.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در سال ۹۴ حدود ۲۰۷ تلفات راس وحوش و در سال ۹۷ حدود ۲۸ راس کل و بز وحشی را در منطقه شکار ممنوع طالقان تلفات برجای گذاشت.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) که با عنوان “طاعون بزی” نیز شناخته می شود، یک بیماری کشنده حاد با واگیر بسیار بالا می باشد که نشخوار کنندگان کوچک و شترها را درگیر می کند. علائم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، تورم دهان، اسهال، ذات الریه همراه با سختی تنفس بوده که گاهی منجر به مرگ نیز می گردد. عامل بیماری موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده می باشد. بیماری PPR جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) می باشد و کشورها موظف هستند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش نمایند.

ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس هستند. انتقال ویروس به شکل ریزقطره های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده توسط دام های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است. وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز میتواند یکی از راههای انتقال بیماری باشد اما موربیلی ویروس ها به مدت طولانی نمی تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند. همه گیری PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل می باشد. موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون می باشد که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالیانه تکرار شود.