به گزارش کرج رسا، یک معلم البرزی در یادداشتی با عنوان شرافت؛ قربانی منفعت و آرامش، گروگان بی‌کفایتی است” نوشت:

امام رضا (علیه السلام) فرمودند: کوشش کنید زمانتان را به چهار بخش تقسیم کنید؛

زمانى براى مناجات با خدا

زمانى براى تأمین معاش [کسب روزی]

زمانى براى معاشرت با برادران و معتمدانى که عیب هایتان را به شما مى‌شناسانند و در دل شما را دوست دارند

و ساعتى براى کسب لذّت‌هاى حلال

? فقه الرّضا (علیه السلام)، ص ۳۳۷. #نذررسانه

از منظر یک شهروند معتقد به آموزه های دینی و ملتزم به اخلاقیات می‌خواهم ببینم در وانفسای کنونی، چقدر امکان تقسیم زمان به چهار بخش اشاره شده امام همام و لذت بردن از زندگی میسر می‌باشد؟

از خود شروع می‌کنم؛

راستش در تقسیم زمان به طور خودکار به چهار فصل بالا ملتزمم، منتها در قیام و قعود و رکوع و سجودم تنها چیزی که در ذهنم تثبیت نمی‌شود شکرگزاری از خالق هستی و عبادت معبود است! در قنوتم به خدا چشم‌غره می‌روم و با زبان بی‌زبانی شاکی وضع موجودم از اقساط عقب افتاده تا سفره در حال کوچک شدنم هستم!
از دانش‌آموز ندار به دار آویخته بوشهری تا کارگر روزمزد آواره در خیابان‌ها، از تولید رو به فنا تا فساد بی تنازل، از بی‌کفایتی دولتمردان تا اختلاس‌های نجومی..
از آسیب‌های اجتماعی رو به تزاید تا تشویش روحی خود و اطرافیانم… خلاصه نمازم شکایت نامه‌ای هفت من مثنوی‌ست محضر آفریدگار مطلق.

در زمان اختصاص یافته به تأمین معاش اوضاع وخیم‌تر از آنست که به قلم در آید، همین قدر بگویم که کل دریافتی ماهانه یک حقوق بگیر کفاف گذران معیشتی یک زندگی معمولی را نمی‌کند. برخی از همکاران، به ناچار معلمی برایشان شغل دوم و سوم بوده و برای استراحت در مدرسه حاضر می‌شوند! البته اوضاع سایر کارمندان دولت نیز بهتر از ما نیست و حقوق بگیران عمدتاً با سیلی صورت خود را سرخ می‌کنند. اوضاع پایین دست جامعه و کارگران بسیار وخیم تر است…

فردی برون‌گرا و اجتماعی هستم و دوست دارم در جامعه بر بخورم، ولی امروزه نوع تعاملات و مناسبات اجتماعی به سرعت در حال تغییر و تکوین است. دورهمی‌های فرهنگی اجتماعی که به برکت کروناویروس رو به انقراض بوده و ارتباطات مجازی جای آن را گرفته است. از طرفی هم فرصت‌طلبی، تفاخر و رقابتی عجیب و نانوشته بین مردم حکمفرماست. البته با استثنائات کاری ندارم، در تلاشم از خیالپردازی و منفی‌بافی به دور باشم. شاید تنها چیزی که در اجتماعات مطرح نمی‌شود توجه به خودسازی و اصلاح از درون و نقد سازنده همقطاران از دوستانشان باشد.

لذات حلال را اگر تفریحات سالم و ارضاء روحی و روانی و البته سلامت جسمانی خود تلقی کنیم، در این حوزه نیز به جای نورافشانی تابلوهای راهنما لامپ‌های نیم‌سوز صد وات سوسو می‌زند!

اصولا اگر دلخوشی‌ای نیز برای تفریح مانده باشد، امکان و ابزار چندانی برای احصاء لذات حلال وجود ندارد.

البته از حق نگذریم در این حوزه مکان‌های خاصی برای دهک‌های برخوردار در گوشه و کنار کشور تعبیه شده است: پلاژهای ساحلی، مجتمع‌های لاکچری، محله‌های اشرافی و مناطق اعیانی، مدارس طبقاتی، احصاء رابطه‌ای فرصت‌های شغلی، خرید خدمت و خرید مدرک و الی آخر…

طرفدار اتوپیای تک طبقه نیستم ولی اگر قرار است به خاطر حفظ استقلال و آزادگی، مردم طعم زندگی در شرایط شعب ابیطالب را بچشند بهتر است شرایط برای همه یکسان بوده و این ریاضت‌کشی شامل مدیران ارشد سه قوه، وزرا، مجلسیان، استانداران، فرمانداران و آقازاده‌ها و… نیز باشد.

?مخلص کلام این که:

به راستی گمشده جامعه امروز ما چیست؟

ما تاوان کدامین گناه نکرده و تقاص کدامین پل شکسته در طول و عرض جغرافیا را پس می‌دهیم؟

برای حصول یک زندگی شرافتمندانه چه باید بکنیم؟

صد البته قطعاً در این پروسه معیوب تمام قصورات متوجه حاکمان نیست. اضطراب، استرس، منفعت‌طلبی شخصی به جای توجه به منافع عامه و تنزل امید به زندگی خمیرمایه زندگی اکثریت شده است.

خلاصه شرافت قربانی منفعت، و رفاه عمومی، آرامش و آسایش عامه، گروگان بی‌کفایتی شده است.

برای بهبود اوضاع چشم به خارج ندارم ولی متأسفانه به دلیل تداوم تحریم‌های ظالمانه و ناکارآمدی مدیریتی روزنه امید چندانی در داخل به چشم نمی‌خورد.

چند ماه قبل می‌گفتند مشکل مملکت مجلس اصلاح طلب دهم است، الان پنج ماهی است که مجلس انقلابی زمامدار امور است و مشکلات البته تصاعدی افزایش یافته است.

به هیچ وجه کارنامه اقتصادی دولت قابل دفاع نیست و البته تمام کاسه و کوزه‌های ناکارآمدی را سر روحانی خرد می‌کنیم، امیدواریم سال دیگر دولت و مجلس انقلابی توأمان و بی‌بهانه ترمز پلشتی و تورم افسار گسیخته را بکشد.

راستش با تمام این تلخ‌کامی‌ها من همچنان امیدوار به اصلاح امور ملک و ملت بوده و مردم ایران را مستحق رفاه، آزادی، امنیت و پیشرفت حداکثری می‌دانم.

شما چطور؟