به گزارش کرج رسا، رضا قاسم پور کارشناس ارشد حقوق بین الملل در یادداشتی نوشت:

دیروز از تلویزیون سراسری شاهد امضای همکاری راهبردی (سند جامع همکاری) در حوزه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، امنیتی_راهبردی در قالب عقد تفاهم نامه همکاری ربع قرنی وزارای خارجه ایران و چین کمونیست (دومین کشور قدرتمند چند بعدی جهان) بودیم.

چون از مفاد تفاهم نامه رسما چیزی منتشر نشده لذا قضاوت قطعی در ماهیت و کم و کیف ان به مثابه شلیک در گرگ و میش شامگاهی است.

از طرفی مطابق مطالب جسته و گریخته ای که در کتابهای حقوق بین الملل در خصوص چرایی و چگونگی عقد تفاهم نامه ها و قراردادهای همکاری مشترک با دول خارجی مطالعه کرده ایم و همچنین اصول ۱۲۵ و ۷۷ قانون اساسی اذعان می دارد که:

هر گونه پیمان نامه، تفاهم نامه،قراداد بین المللی، مقاوله نامه و….با دول خارجی زمانی رسمی و معتبر است که کلیات آن در صحن علنی مجلس طرح و به بحث گذاشته شده و نهایتا به تصویب نمایندگان مجلس برسد.

ظاهرا چنین اتفاقی در خصوص تفاهم نامه ای همسنگ با برجام (سند جامع همکاری)صورت نگرفته است.

جا دارد از عالی جنابان روحانی و قالیباف به عنوان روسای قوای مجریه و مقننه پرسیده شود که در چنین تفاهم نامه مهمی مجلس انقلابی(که طبق قانون اساسی باید در راس امور باشد) دقیقا کجای ماجرا قرار دارد؟

حرف آخر را با جمله ای از آرتور شوپنهاور به پایان می بریم:

دویدن به دنبال شکاری که وجود خارجی ندارد، معمولا موجب مصیبتی می گردد که کاملا واقعی است.