محققان در مطالعه‌ی جدیدی نشان می‌دهند که بیشتر سالمندان تحت درمان، تنها هستند و تنهایی برای این افراد حتی از سیگار، الکل و چاقی نیز خطرناک‌تر است.

تنهایی عامل تنش‌زای ‌زیست‌روانی مهمی است و خطر مرگ‌و‌میر بر اثر تنهایی با استعمال بیش از ۱۵ نخ سیگار در روز برابری می‌کند. پزشکان می‌گویند تنهایی از اعتیاد به الکل، مرض چاقی و کمبود فعالیت بدنی نیز مضرتر است.

با وجود اثرات مضر بی‌شمار تنهایی، مداخلات برای رسیدگی به تناقض‌های میان تعامل اجتماعی مطلوب و واقعی، همچنان اندک و محدود است.

مانیکا ویلیامز فارلی، ملاز بوستانی و نیکول فاولر، دانشمندان تحقیقات پزشکی مؤسسه‌ی ریجنستریف و دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه ایندیانا، در مطالعه‌ای جدید شواهدی را شناسایی کرده‌اند که نشان می‌دهد پزشکان با ارائه‌ی مراقبت‌های اولیه، می‌توانند نقش مهمی را در شکل‌گیری و حفظ ارتباطات شخصی بیمارانی ایفا کنند که تنهایی را تجربه می‌کنند.

مطالعه نشان داده است که ۵۳ درصد از بزرگسالان مسن در جمعیت تحت مراقبت‌های اولیه، احساس تنهایی را تجربه می‌کنند. همچنین، شواهد حاکی از آن است که وقتی افراد مسن احساس تنهایی می‌کنند، سلامت جسمی و روانی آن‌ها به میزان چشم‌گیری کاهش می‌یابد.

تحقیقات نشان می‌دهد که تنهایی نسبت به دیگر عوامل سبک زندگی، با خطر مرگ‌و‌میر بیشتری همراه است. تنهایی بسته به اینکه آیا با سایر اختلالات سلامت روان مانند افسردگی یا اضطراب نیز همراه باشد یا خیر، می‌تواند به زیاده‌روی در خوردن غذا و حتی نوشیدن الکل منجر شود، توانایی و میل به ورزش‌کردن را کاهش دهد، یا حتی می‌تواند این دو را با هم ترکیب کند.

دکتر ویلیامز فارلی، نویسنده‌ی اول مطالعه، دانشمند تحقیقاتی ریجنستریف و استادیار پژوهشی در دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا به‌نقل از مؤسسه‌ی ریجنستریف می‌گوید: اولین و واضح‌ترین پاسخ برای تنهایی این است که پزشکان مراقبت‌های اولیه، تنهایی را در بیماران خود شناسایی کنند. بر اساس سوابق پژوهشی، تنهایی تأثیراتی بر سلامتی دارد که کاملاً قوی و با اهمیت است، بنابراین به همان ترتیبی که از سالمندان می‌پرسیم: آیا سیگار می‌کشید؟ یا قند خون خود را اندازه‌گیری می‌کنید؟ باید از تنهایی نیز بپرسیم، وضعیت را بسنجیم و راه‌حل ارائه دهیم.

محققان می‌گویند یکی از مداخلات مؤثر، ایجاد مفهوم «حلقه‌ی دوستان» است که شامل یک مدل توانبخشی روانی اجتماعی سه ماهه‌ی مبتنی بر گروه است و هدف از ایجاد آن، تقویت تعامل و دوستی بین شرکت‌کنندگان است. این مدل هم در کاهش تنهایی و هم در بهبود پیامدهای سلامتی از جمله سلامت ذهنی، شناختی، کاهش مرگ‌ومیر و هزینه‌های مراقبت‌های سلامتی، اثربخش است.

دکتر فارلی می‌گوید همزمان با افزایش سن سالمندان، به دلیل پیش‌آمدن شرایط مختلفی از جمله بازنشستگی، طلاق یا مرگ اعضای خانواده و دوستان، تغییرات بسیاری در زندگی آن‌ها ایجاد می‌شود و این تغییرات، حفظ روابط اجتماعی را دشوارتر می‌کند. از‌دست‌دادن ارتباط با همکاران و عزیزان ممکن است ناراحت‌کننده باشد. سالمندان به پزشکان مراقبت‌های اولیه‌ی خود نیاز دارند تا منابع مؤثری را برای امکان حفظ، تقویت و توسعه‌ی روابط اجتماعی، شناسایی و دریافت کنند.

محققان داده‌های مطالعه را از نتایج مطالعه‌ی غربالگری بیماری آلزایمر به دست آوردند. داده‌ها در طول دوران دنیاگیری کووید ۱۹ در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ جمع‌آوری شد، اما آن‌ها مدت‌ها پیش از دوران شیوع ویروس کرونا، روند رو‌به‌رشد تنهایی در جمعیت مطالعه‌شده را شناسایی کرده بودند. ارقام داده‌ها همچنان تا‌به‌امروز در حال افزایش است.

به‌گفته‌ی دکتر فارلی، تنهایی ممکن است ساده به نظر برسد، اما شناسایی و حل آن می‌تواند بسیار پیچیده باشد. تنهایی پیش از دوران دنیاگیری کووید ۱۹ شروع شده بود و سپس، با دستور جهانی قرنطینه ناشی از دنیاگیری و جلوگیری از ایجاد ارتباط با اجتماع، تشدید شد.
محققان پیشنهاد می‌کنند که برای مقابله با همه‌گیری تنهایی، احساسات ناشی از انزوا باید پیش از آن که دیر شود، به‌عنوان فاکتورهای جدی سلامت در نظر گرفته شوند.

عصر ایران