بسیاری از کشورهای دنیا سنت‌هایی دارند که شاید از نظر مردم کشورهای دیگر، عجیب‌وغریب به نظر بیایند. با این حال، بعضی از کشورها سنت‌هایی دارند که بی‌شک از نظر بشریت عجیب‌وغریب و بلکه توجیه‌ناپذیر هستند. در این گزارش، دو عدد از این سنت‌ها را که در شبکه‌های اجتماعی یا رسانه‌های برجسته‌ی جهان زیاد درباره‌ی آن‌ها خبری منتشر نمی‌شود، معرفی خواهیم کرد: سنت دلفین‌کُشی در دانمارک و سنت مارکُشی در آمریکا.

مخاطبان محترم توجه داشته باشند گزارش زیر حاوی تصاویر دلخراش است

قتل‌عام ۱۴۰۰ دلفین

مردم «جزایر فارو»، مجمع الجزایری خودمختار که بخشی از پادشاهی دانمارک است، تابستان هر سال به بهانه‌ی سنت «شکار دلفین» (به زبان محلی Grindadráp) صدها دلفین را قتل‌ عام می‌کنند. این سنت بومی امسال هم برگزار شد؛ اما با یک تفاوت. امسال با کشته شدن ۱۴۲۸ دلفین صرفاً در عرض دو روز، یک رکورد جدید ثبت شد؛ رکورد قبلی، کشته شدن ۱۲۰۰ دلفین در سال ۱۹۴۰ بود. برخی حامیان محیط‌زیست و حامیان حقوق حیوانات دریایی معتقدند این قتل‌عام، بزرگ‌ترین قتل‌عام دلفین ثبت‌شده در تاریخ بوده است. اما این سنت چگونه و چرا برگزار می‌شود؟

ملوان‌ها با قایق‌هایشان آرایشی به شکل یک نیم‌دایره تشکیل می‌دهند و گروهی از دلفین‌ها را محاصره می‌کنند. سپس با همان آرایش، با تولید صداهای بلندی که دلفین‌ها را به وحشت می‌اندازد، آن‌ها را به سمت ساحل یا یک آب‌راه تنگ هدایت می‌کنند. دلفین‌ها نهایتاً در آب‌های کم‌عمق محاصره می‌شوند یا در ساحل گرفتار می‌شوند. آن‌هایی که خودشان به ساحل نمی‌آیند، زنده‌زنده با قلابی به ساحل آورده می‌شوند که یا در سوراخ تنفس بالای سرشان فرو می‌رود و یا در شکاف‌هایی که با چاقو در بدنشان ایجاد می‌کنند. سپس مردانی که در خشکی جمع شده‌اند و منتظر هستند، معمولاً با چاقوهای مخصوص، دو شکاف عمیق در دو طرف گردن دلفین‌ها ایجاد می‌کنند؛ (در بهترین حالت) یک شکاف سوم نیز در ستون فقرات دلفین‌ها ایجاد می‌شود تا به خاطر خونی که از بدنشان می‌رود، کشته شوند.

شکار دلفین در طول تاریخ بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ اجتماعی مردم جزایر فارو بوده و گوشت دلفین در گذشته یکی از غذاهای مهم مردم این جزایر محسوب می‌شده است. شکارچیان دلفین عموماً مرد هستند، اما زنان نیز به عنوان تماشاگر در این سنت نقش ایفا می‌کنند. جالب است بدانید قوانین متعددی درباره‌ی این سنت وضع شده است، اما هیچ‌کدام از این قوانین در جهت توقف اجرای آن نبوده‌اند. سنت شکار دلفین در جزایر فارو را زیرمجموعه‌ی پدیده‌ی «شکار بومی وال» طبقه‌بندی می‌کنند که مقررات بین‌المللی نیز آن را ممنوع نکرده‌اند. قوانین داخلی‌ای که برای ساختارمند کردن این سنت وضع شده‌اند، به عنوان نمونه، ابزارهای خاصی را برای شکار دلفین معین کرده‌اند تا دلفین‌ها به سریع‌ترین شکل ممکن و بدون زجر کشیدن کشته شوند: با استفاده از چنگک، طناب و چاقوی خاصی به نام mønustingari که برای پاره کردن ستون فقرات دلفین استفاده می‌شود.

صحنه‌هایی دل‌خراش از قتل دلفین در جزایر فارو (حاوی تصاویر به‌شدت دل‌خراش)

گذشته از این، سنت خوردن گوشت دلفین در جزایر فارو مدت‌هاست که دیگر توسط بخش عمده‌ای از جمعیت این جزایر کنار گذاشته شده است. دست‌کم یک نظرسنجی نشان می‌دهد تنها ۱۷ درصد از مردم جزایر فارو مرتباً گوشت دلفین مصرف می‌کنند. ساکنان ثروتمند این جزایر عموماً نیازی به شکار دلفین ندارند؛ به‌خصوص با قایق‌های تندرو و جت‌اسکی‌هایی که کشتار دلفین را از «سنتی برای تأمین غذا» تبدیل به «شکار تفریحی» کرده‌اند. این در حالی است که تحقیقات حاکی از آن است که گوشت دلفین حامی مواد سمی خطرناکی است که می‌توانند سلامت انسان را به طور دائمی به خطر بیندازند و در رشد کودکان اختلال ایجاد کنند.

کندن پوست ده‌ها هزار مار در آمریکا

مراسم «سنتی» غیرانسانی دیگری نیز تحت عنوان «مارگیری.» هر سال در ایالت‌های غرب میانه و جنوب آمریکا برگزار می‌شود: کشتن و کندن پوست مارهای زنگی. در این مراسم شکارچیان مار، تمام مارهایی را که در طول سال گرفته‌اند یک‌جا جمع می‌کنند تا آن‌ها را به نمایش بگذارند؛ و در برخی موارد بکشند و پوست‌شان را بکنند. بزرگ‌ترین مراسم مارگیری در آمریکا اواسط ماه مارس هر سال در شهر «سویت‌واتر» در ایالت تگزاس برگزار می‌شود. به طور متوسط، سالیانه ۲۵,۰۰۰ (طبق برخی آمارها حدود ۳۰,۰۰۰) بازدیدکننده به این مراسم می‌آیند که حدود ۸/۳ میلیون دلار به اقتصاد محلی این شهر پول تزریق می‌کنند؛ مبلغی که برای تقریباً ۱۰,۵۰۰ شهروند سویت‌واتر، مبلغ هنگفتی است.

در شهر سویت‌ واتر، این سنت از سال ۱۹۵۸ شروع شد؛ زمانی که کشاورزان و دامداران محلی شروع به شکار مارهای زنگی به قصد انقراض آن‌ها کردند؛ چون مارها به دام‌ها یا حیوانات خانگی آن‌ها حمله می‌کردند. با این حال، این سنت همچنان ادامه پیدا کرده و اکنون تبدیل به مراسم بزرگی شده که در حاشیه‌اش از مسابقه‌ی آشپزی و بازار گرفته تا جشن و نمایشگاه چاقو و سلاح برگزار می‌شود. و البته، به طور متوسط، ۱۸۰۰ کیلوگرم مار نیز زهرشان بیرون کشیده می‌شود، کشته می‌شوند و سپس پوست‌شان کنده و فروخته می‌شود.

در ایالت‌های متعددی در آمریکا سنت مارگیری وجود دارد. البته در کنار مارهایی که گرفته می‌شوند، کشته می‌شوند، خورده می‌شوند، و پوست‌شان برای ساخت وسایل مختلف گرفته می‌شود، تعدادی از مارها نیز صرفاً به نمایش گذاشته می‌شوند و زنده فروخته می‌شوند؛ یا آن‌هایی که خوش‌شانس‌تر باشند، دوباره در طبیعت رها می‌شوند. در حال حاضر در مراسم‌های مارگیری در ایالت‌های آلاباما، جورجیا، اوکلاهما و تگزاس، همچنان مارها کشته می‌شوند. برخی آمارها حکایت از آن دارند که در بسیاری از این مراسم‌ها چندصد یا حتی چند هزار کیلوگرم مار گرفته می‌شود. طی دهه‌ی ۱۹۹۰، در ایالت تگزاس تا ۱۲۵,۰۰۰ مار برای مراسم هر سال گرفته می‌شد.

اگرچه عدد و رقم دقیقی درباره‌ی تأثیر این مراسم‌ها بر جمعیت مارهای محلی و خطر احتمالی انقراض آن‌ها وجود ندارد، اما عموماً تصور نمی‌شود مارهایی که شکار می‌شوند، در خطر انقراض قرار بگیرند؛ به استثنای برخی گونه‌ها در شمال شرقی آمریکا. با این وجود، حامیان حقوق حیوانات، سنت مارگیری را مصداق خشونت علیه حیوانات می‌دانند. به هر حال، سنت مارگیری در ایالت‌های مختلف آمریکا همچنان ادامه دارد و اهدای جوایز نقدی به افرادی که بیش‌ترین یا طولانی‌ترین مارها را گرفته باشند، به علاوه‌ی درآمد بالایی که شرکت‌کنندگان از فروش گوشت و پوست مارها به دست می‌آورند تضمین می‌کند که این سنت تا سال‌های سال ادامه داشته باشد.

منبع: مشرق