به گزارش کرج رسا، یکی از شهروندان کرجی با ارسال این متن از یک روز استفاده از متروی تازه تاسیس کرج را به رشته تحریر درآورده است که در ادامه می آید؛  روز پنجشنبه دهم مردادماه سال ۱۴۰۳، ساعت ۱۱ صبح بود که تصمیم گرفتم برای اولین بار از مترو کرج استفاده کنم.

از ساعات حرکت و جزییات ان به کلی بی‌اطلاع بودم. به عمد، درباره این اطلاعات جستجو نکرده بودم تا صرفا آنچه به چشم خود می بینم و به گوش خود می شنوم را روایت کنم.

در چهارراه طالقانی وارد ایستگاه شدم. جلوی ایستگاه، مامور مترو، روی یکی از سکوها نشسته بود و کتاب می خواند. هیچ کس به جز من، در حال ورود به ایستگاه نبود. تک و تنها روی پله برقی طولانی مترو ایستادم و ۲۰، ۳۰ متری در عمق زمین پایین تر رفتم. پس از آن یک مسیر نسبتا طولانی را هم پیاده رفتم و به پله برقی دوم رسیدم که کمی کوتاه تر از اولی بود.

پس از پایین رفتن از پله برقی دوم، یک همسفر پیدا کردم؛ پسر جوانی بیست و چند ساله. وقتی به اطرافم نگاه کردم، متوجه شدم که اتاق بلیت فروشی بسته، چراغ هایش خاموش و به کلی تعطیل است. از همان همسفرم پرسیدم «بلیت کجا می فروشن؟» پاسخ داد که بلیت نمی خواهد چون فعالیت مترو به صورت آزمایشی است.

با او، آخرین سری پله ها را هم پایین رفتیم و به سکوی حرکت مترو رسیدیم که ظاهرا ۵۰ متری پایین تر از سطح خیابان بهشتی بود. از زمانبندی حرکت قطارها پرسیدم که گفت حرکت بعدی ساعت ۱۱ و ۲۰ دقیقه است. به گفته او، حرکت قطار صرفا از ساعت ۱۱ تا ۱۲ و ۴۰ دقیقه و آن هم فقط در روزهای فرد انجام می شود.

دمای هوا در داخل ایستگاه مناسب بود. هم دستگاه های تهویه فعال بودند و هم خنک کننده ها.

معضل نامگذاری

روی تابلوهای سکوی مقابل نوشته بود «به سمت کمالشهر». با این حال آن سکو فعال نبود و همه مسافران – که فقط شامل من و همسفرم می‌شد – باید از یک سکو استفاده می کردیم. زیرا صرفا سه ایستگاه مترو فعال است. یکی ایستگاه چهارراه طالقانی، دیگری سه راه گوهردشت و سومی هم ۴۵ متری گلشهر.

نام گذاری ایستگاه ها هم مانند سایر معابر در کرج، به معضلی تبدیل شده. ایستگاهی که چهارراه طالقانی قرار دارد، به جای اینکه همین نام را یدک بکشد، «ایت الله طالقانی» نام گذاری شده؛ غافل از اینکه «طالقانی» در کرج، صرفا یک چهارراه نیست بلکه اینجا هم بلوار طالقانی شمالی داریم هم بلوار طالقانی جنوبی و هم میدان طالقانی. درمورد ایستگاه واقع در سه راه گوهردشت هم وضع به همین صورت است. این ایستگاه در حالی «رجایی شهر» نام گذاری شده که ما رجایی شهر یا همان گوهردشت به منطقه بسیار وسیع تری اطلاق می شود و اساسا کسی به «سه راه گوهردشت»، رجایی شهر نمی گوید.

از آنجا که فقط همین یک خط آن هم به صورت آزمایشی راه اندازی شده، صرفا یک قطار هم در آن فعال است و آن یک قطار هم از یک طرف ریل استفاده می کند. یعنی یک قطار، از چهارراه طالقانی به ۴۵ متری گلشهر می رود و پس از توقف در همان ایستگاه، از همان خط دوباره به طرف چهارراه طالقانی برمی گردد.

ایستگاه هیچ تابلوی تبلیغاتی فعالی ندارد و صرفا برخی تابلوهای راهنما در آن دیده می شوند. سقف های کاذب ایستگاه هم بعضا ناقص است و هنوز تکمیل نشده.

ساعت ۱۱ و ۷ دقیقه بود که قطار به ایستگاه رسید. به جز دو سه نفر از پرسنل مترو، هیچ مسافری در قطار نبود؛ حتی یک نفر.

من و همسفرم وارد قطار شدیم. قطار هیچ فرقی با قطارهای داخلی مترو تهران ندارد. نمایشگر داخل قطار هم مرتبا تصاویری از کارگاه های ساخت مترو کرج را نشان می دهد. ساعت داخلی قطار هم دقیقا سه دقیقه جلو است.

۱۳ دقیقه منتظر ماندیم تا قطار راس ساعت ۱۱ و ۲۰ دقیقه به راه افتاد. به جز من و همسفرم، سه نفر از کارکنان مترو هم وارد واگن ها شدند. ۴ دقیقه بعد به ایستگاه «رجایی شهر» یا همان سه راه گوهردشت رسیدیم. در انجا هم هیچ مسافری نبود. حتی یک نفر. سی، چهل ثانیه ای توقف کردیم و سه دقیقه بعد در ایستگاه ۴۵ متری گلشهر بودیم. در آنجا هم هیچ مسافری منتظر سوار شدن به قطار نبود.

وضع ایستگاه‌ها شبیه هم است. سقف کاذب ایستگاه ۴۵ متری گلشهر نیز تکمیل نشده و ناقص است.

برای رفتن به خارج از ایستگاه، این بار سوار دو پله برقی شدیم نه سه پله برقی. ظاهرا ایستگاه چهارراه طالقانی کمی بیشتر از ۴۵ متری گلشهر عمق دارد.

عدم استقبال

استفاده از مترو با وجود انکه یک روز در میان است و صرفا یک ساعت و ۴۰ دقیقه فعالیت می کند، باز هم به دلیل گرمای هوا در ابن روزها، ارزشمند است. اما مردم حتی با وجود گرمای هوا و رایگان بودن مترو، از آن استفده نمی کنند. به جز دلایل ذکرشده، یک دلیل دیگرش احتمالا آن است که ساعت ۱۱ تا ۱۲ و ۴۰ دقیقه اصلا ساعت پرمسافری نیست. دلیل دیگرش آن است که این خط نصفه و نیمه ای که راه اندازی شده، به خط ۵ یعنی خطی که به تهران می رود هم متصل نشده است.

۸ اسفند سال ۱۴۰۱ بود که خط مذکور به صورت آزمایشی راه اندازی شد. یک سال و نیم پس از این راه اندازی آزمایشی، همه چیز در حد یک «نمایش» متوقف شده است.

به قلم: احمد طیبی