به گزارش کرج رسا؛ دکتر سیدمرتضی عرب در یادداشتی نوشت:

نگریستن به پدیده معلولیت اگر همراه این باور باشد که همواره در طول تاریخ افرادی در تمامی جوامع و قبایل به دلایل مختلف بدان دچار می­گردند و این امر به هیچ عنوان اختصاص به منطقه یا ملت خاصی ندارد، می­تواند منشأ بسیاری از برنامه‌ریزی‌های مدرن و کارساز در جهت مقابله صحیح با این پدیده گردد. در جهان پیشرفته امروزی اولین و مهم‌ترین اصلی که موردتوجه برنامه ریزان و متولیان جامعه قرارگرفته است، توجه به پذیرش واقعیت­های موجود در ارتباط با پدیده معلولیت و نیز تلاش و اقدام جدی و هماهنگ در جهت پیشگیری از بروز آن می‌باشد. قطعاً در جامعه­ای که به فرد نابینا در نگاه نخست به‌عنوان یک انسان همانند دیگر انسان‌ها و محق برای استفاده از امکانات نگریسته می‌شود، می­توان انتظار پیشرفت، ترقی و استقلال افراد معلول را داشت چراکه با این دیدگاه از طرف جامعه، فرد معلول و نابینا با بهره‌مندی از بهداشت روانی متعادل و اطمینان از مقبولیت جمعی و پرهیز از روحیه ترحم سایرین، می­تواند با تسلط بر نیروهای ذاتی و استعدادهای نهفته خود و در نظر گرفتن محدودیت‌ها و پذیرش معقولانه آن‌ها، زندگی مستقل و کارآمدی همراه با موفقیت در عرصه­های مختلف برای خویش رقم بزند. البته در این میان نقش خود افراد نابینا و تأثیری که نوع دیدگاه آنان نسبت به معلولیت خویش در جامعه می­تواند مطرح گردد، بسیار قابل‌توجه می‌باشد.

تحقیقات فراوان نشان داده که بیش‌تر ما، ترس به خصوصی از نابینایی داریم. یکی از دلایل این ترس این است که چشم‌های ما، بیش‌ازحد آسیب‌پذیرند؛ مثلاً حس شنوایی و مغز ما در جای امنی قرار دارند، درحالی‌که چشم‌ها نمایان و آشکارند. البته نکته جالب این است که نابینایی در بین معلولیت‌های دیگر، کم‌ترین تعداد را دارد و این چیزی جز قدرت خدا بر حفظ این حس ظریف در برابر آسیب‌های خطرناک نیست.

سلامت فرزندان، برای پدر و مادر از اهمیت فراوانی برخوردار است. اگر فرزندان دچار مشکل و معلولیتی مثل نابینایی شوند، بهار زندگی آن‌ها تبدیل به خزان می‌شود و اگر این مشکل از طرف پدر و مادر و بی دقّتی آن‌ها باشد، با توفان ملامت‌های دیگران و شلاق سرزنش‌ها مواجه خواهند شد. بسیاری از نابینایی‌ها قابل‌پیشگیری هستند؛ زیرا نابینایی و کم بینایی، یا ارثی است یا غیر ارثی که هرکدام، پیشگیری و درمان مخصوص به خود را دارد. به‌عنوان‌مثال در موارد ارثی، می‌توان با انجام مشاوره‌های پیش از ازدواج، از بروز آن‌ها جلوگیری کرد و در موارد غیر ارثی، می‌توان با مراجعه به‌موقع به پزشک متخصص و رعایت مسائل ایمنی و بهداشتی، از بروز آن جلوگیری به عمل آورد.

از آنجایی که نابینایی و کم بینایی، در بسیاری از موارد به دلیل عدم دسترسی اطلاعات دقیق و عدم شناخت علل آن‌ها از سوی مردم، به‌ویژه مردم روستاهای دورافتاده و محروم است، اطلاع‌رسانی از طریق رسانه‌ها، مطبوعات، مراکز بهزیستی و خانه های بهداشت روستاها اهمیت بیش‌تری دارد؛ از این رو شایسته است مسئولان و فرهیختگان، جامعه را به یادگیری این مسائل ترغیب کنند؛ زیرا هزینه پیش‌گیری برای دولت و خانواده‌ها، بسیار کم‌تر از هزینه خدمات بعدی به نابینایان و کم‌بینایان خواهد بود.

معلولیت، بیش از آنکه جنبه پزشکی داشته باشد، پدیده‌ای است که جنبه اجتماعی دارد. به‌طور میانگین ده درصد از افراد هر جامعه را معلولین تشکیل می‌دهند. در ساده‌ترین تعریف معلولیت، آن را «ایجاد اختلال در رابطه بین فرد و محیط» دانسته‌اند؛ یعنی وقتی معلول یا نابینا با موانع فرهنگی، اجتماعی یا فیزیکی روبرو می‌شود، چه‌بسا بیشترین چیزی که رخ می‌نماید، نبود یا محدودیت فرصت‌ها در راه مشارکت زندگی اجتماعی در سطحی همانند دیگران است.

از سوی دیگر، پدیده معلولیت، پدیده‌ای فرهنگی است، زیرا بر ارزش­های جامعه اثر می­گذارد و از ارزش­های جامعه منبعث می‌گردد. یکی از مشکلات افراد معلول و نابینا نگرش منفی آحاد جامعه به این گروه است که بیشتر زمینه فرهنگی داشته و بجای تأکید بر توانمندی و نقاط قوت و پرورش استعدادها، بیشتر به نقاط ضعف آنان توجه می‌گردد. به‌طوری‌که مسئولین در سطح کشور در برنامه‌ریزی‌های اجتماعی و فرهنگی کمتر به مسائل و مشکلات این قشر از جامعه توجه داشته و جایگاهی در برنامه‌ریزی برای آنان در نظر می­گیرند، با توجه به تعداد زیاد معلولان در کشور، توصیه می­گردد از واژه معلولیت کمتر استفاده گردد و به‌جای نگاه ترحم‌آمیز به این مسئله توجه به مشکلات جمعیتی و اجتماعی آنان در راستای زندگی معمولی در کنار سایر شهروندان قابل‌توجه می‌باشد.

چو کاری بی فضول من برآید      مرا در وی سخن گفتن نشاید

چو می‌بینی که نابینا و چاه است     اگر خاموش بنشینی گناه است