✍️ رضا قاسمپور

استاد سنبلی مردی که متانت در کلام و صبوری در جانش جاری است امروز با صورتی سرخ، آمپری پریده و چشمانی قلبمه وارد شهیدستان شد و در جواب سلامم گفت: پس کی اضافه کاری بازنشستگان را پرداخت می کنند؟ دیشب می خواستم به مدیر کل پیام بدم. آقا این چه وضعیه؟ از اسفند ۹۸ پول ما رو ندادند شاغلین گرفتند و خبری از حال و روز ما بازنشستگان ندارند و….

وقتی توضیح دادیم که در بحث پرداخت حق الزحمه اضافه کاری، شاغل و بازنشسته هر دو به یک چوپ رانده می شوند اندکی از عصبانیتش کاسته شد و با نگاهی عمیق و مسئولانه گفت: دولت از عمد پول معلمین را نمی دهند تا مردم را به نظام بدبین کنند و….

 اقای وزیر دقیقا کجای ماجرایی؟

چرا باید معلم (بازنشسته و شاغل) پس از یکسال چشم دوختن به صفحه گوشی و بازی با روح و روانش در کلاس های بی در و پیکیر مجازی، شب عیدی هراسان دنبال دریافت چندرغاز حق التدریسی سالانه خود باشد؟

چرا باید آموزش و پرورش در شعار درمانی در صدر نشیند و در بهره مندی از حق طبیعی خود از آخر اول ؟

معلمی که با امکانات شخصی خود و با پرداخت هزینه اینترنت و استهلاک گوشی از جیب مبارکش غرق در آموزش مجازی در شرایط کرونا ویروس است چرا باید پایان سال رگ گردنش متورم و چشمانش از عصبانبت کاسه خون باشد؟

کلاهمان را قاضی کنیم

معلمی که از سرِ نیاز دولت، بار آموزش و پرورش را عاشقانه یک تنه به دوش می کشد و در این وضعیت اقتصادی افسار گسیخته و سقوط آزاد ارزش پول ملی، پس از یکسال وعده درمانی مسئولین دسترنجش گروگان اما و اگرها بوده و عملا زحمتش به تاراج تورم رفته است با چه انگیزه ای باید به کیفیت بخشی اموزشی بیاندیشد و با چه روحیه ای کلاس های ناتمامش را به سرمنزل مقصود برساند؟

آقای وزیر؛
نجوای معلمها را در گرگ و میش بی تفاوتی ها
شب به خیر