در زمان قدیم کنار خانه ها، در هر محله ایی زمین های خالی و بایر وجود داشت که محل بازی و تفریح بچه های محل بود. این زمین های خالی محل بازی فوتبال با دروازه های ساختگی با آجر، بازی هفت سنگ، لی لی و قایم باشک بازی بچه های محل بود.

در این زمین ها بچه ها بازی های مهارتی زیادی داشتند. آتش درست می کردند و داخل آتش سیب زمینی می انداختند و می پختند. بچه های محل برای خود در قابلمه های کوچک برنج می پختند. یکی برنج می آورد، یکی قابلمه و دیگری روغن و نمک، گروهی دیگر برای خود مزرعه درست می کردند و سبزی می کاشتند و از مهارت های خود لذت می بردند.

زمین های بایر جایگاه بازی ها و مهارت های مشارکتی نسلی بود که بهترین موقعیت بازی های بچه گانه را داشت. امروزه در محله ها زمینی بایر و نساخته دیگر کمتربه چشم می خورد، تا چشم کار می کند خانه و آپارتمان مسکونی و تجاری جای آنها را گرفته است.

فرزندان امروز لذت بازی های نسل قدیم را ندارند. به آنها فرصت بازیهای مهارتی داده نمی شود. آنها را به کلاس ورزش می بریم ولی در سال ها پیش بچه ها زمین فوتبال را خودشان ایجادمی کردند و تیرک دروازه با آجر می ساختند. با تیرک چوب و طناب، تور والیبال می ساختند. در همه ی این فعالیت ها، مهارت هایی در بچه ها ایجاد می شد که بر اساس نیاز و عشق به آموختن بود.

متاسفانه فرزندان ما آموزش مهارت های محیطی ضعیف نسبت به نسل قبل دارند. زندگی ماشینی و عدم وجود فضای مناسب بازی و تفریح، فرصت خلاقیت ها را از نسل های جدید گرفته است. برای رسیدن به چنین مهارت هایی می توان از اردوهای مدارس و بردن بچه ها به طبیعت و آزاد گذاشتن آنها در کسب مهارت ها در غالب بازی و تفریح استفاده کرد. خانواده ها با بیرون رفتن از خانه و به دل طبیعت رفتن بدون ایجاد خطراتی برای محیط زیست، می توانند شرایط بازی و کسب مهارت را برای فرزندان خود ایجاد کنند و برای رسیدن به چنین هدفی مدارس باید والدین را تحت آموزش قرار دهند. کلاس های تابستانی در طبیعت برای آموزش مهارت ها باشد با این تقسیم کار می توان استفاده ی بهینه تری از فرصت های آموزشی برد.