سروده ای از “رضا قاسمپور” به زبان ترکی در رثای سرور و سالار شهیدان امام حسین (ع)

سروده ای از “رضا قاسمپور” در رثای سرور و سالار شهیدان امام حسین(ع)

رباعی و دوبیتی دو گونه شعری کاملا فارسی و ایرانی هستند که در نهایتِ ایجاز، به خلق مفاهیم دلنشین می‌پردازند. با همه شباهت‌های موجود، فرق رباعی و دوبیتی در وزن و مضمون این دو قالب کوتاه شعر نهفته است

تقویم، تاریخ تولد سهراب سپهری را پانزدهم مهرماه ۱۳۰۷ نشان می‌دهد؛ هنرمند نام آشنای شعر و ادب ایران که شعرها و نقاشی هایش نه تنها برای ایرانیان بلکه برای بسیاری از علاقمندان به هنر در آن سوی آب ها نیز آشناست. از همین رو است که نام سهراب تنها به ایران ختم نمی شود و همواره پا به پای بزرگان شعر و ادب دنیا هنرنمایی کرده است. سهراب هنرمندی کمال طلب، متواضع و تنها بود که عادت داشت دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب می کرد. سپهری کارنامه پرباری در شعر ایران دارد و از جمله مهمترین کتاب هایش می توان به «تا انتها حضور»، «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم»، «بیدل، سپهری و سبک هندی»، «تفسیر حجم سبز» اشاره کرد. به مناسبت روز تولد سهراب، سراغ دکتر ماشاالله مدیحی یکی از دوستان نزدیک او رفتیم. پزشک نامدار کاشانی که در این سالها به دلیل سابقه دوستی اش با سپهری مستندسازان بسیاری روانه خانه شان شدند و در کمتر برنامه‌ای که مربوط به تولد و درگذشت سهراب است، حضور ایشان را نمی بینیم.

این روزها در برخی نوشته ها با غلط های املایی مواجهیم که بیم تغییر خط و زبان فارسی را به جان ما می اندازد.

یکى از دغدغه هایى که همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته پرسش بنیادین، هدف از آفرینش است. انسان در جستجوى پاسخ به این پرسش به هر درى زده تا پاسخى شایسته یافته و از بى معنایى و بى هویتى رهایى یابد.

مهرداد اوستا را به عنوان پدر ادبیات پایداری می‌شناسند، ادیبی که با سرودن شعرهایی علیه حاکمان جور و انعکاس رنج های جامعه در قصیده های دلنشین‌ خود به پشتیبانی از حق و حقیقت پرداخت و اینگونه شاعری جهان‌نگر و ژرف اندیش شناخته شد.

در نگرش دین، بدترین، پلیدترین و خطرناک ترین شیوه کسب درآمد و تأمین زندگی، آن است که آدمیان از طریق درآمد حاصل از ربا، توان و رشد اقتصادی خود را افزایش دهند.

یکی‌ از مسائل‌ بسیار اساسی‌ برای‌ آدمی، مسئله‌ وجود خدا است. اعتقاد و یا عدم‌ اعتقاد به‌ خدا، در زندگی‌ انسان، بسیار نقش‌آفرین‌ است. اگر کسی‌ به‌ دلیلی، به‌ وجود خدا اعتقاد پیدا کند، تمام‌ اعمال‌ و حرکات‌ او صبغه‌ خاصی‌ به‌ خود می‌گیرد و اگر هم‌ بی‌اعتقاد به‌ خدا باشد، باز اعمال‌ او رنگ‌ و بویی‌ دیگر پیدا می‌کند.

به راستی چند درصد از ما می توانیم با ذبح منیت و قربانی کردن منافع شخصی به نفع اجتماع از مرحله #صفر_مرز_نفس_اماره به سلامت صعود کنیم؟