این صحنه را باید یکی از شرم آورترین لحظات تاریخ تلویزیون در ایران دانست.

وقاحت را بدانجا رسانده‌ اند که در برنامه زنده از تلویزیونی که با پول ۸۰ میلیون ایرانی اداره می‌شود، بی هیچ شرمی می‌گویند که اگر مثل ایشان فکر نمی‌کنیم، جمع کنیم و از ایران برویم!

مگر ایران ملک طلق تو یا هر کس دیگری است که این گونه برای مردمانش تکلیف معین می‌کنی؟

همان حرفی را که ۴۵ سال پیش شاه می گفت، اینک یک دختر جوان در رسانه‌ ای می‌گوید که به جای ملی بودن، به خانه خاله شبیه شده است.

مقصر، او نیست، کسانی هستند که تریبون مردم را دست او داده‌اند تا این گونه نفرت بپراکند.

وقتی پای بزرگان این قوم را از تلویزیون کوتاه کنند، طبیعی است که زبان خُردان، دراز می‌شود.

تبر زدن بر درخت یگانگی ملت ایران، گویا رسالت بعضی‌ها شده است و خدا می‌داند که در آن سوی پرده‌ها چه می‌گذرد.

عصر ایران