شهید ولی الله فلاحی از نیروهای ارتشی وفادار و انقلابی بود که در آن زمان و در جایگاه فرمانده نیروی زمینی ارتش با همراهی ۳ گردان از نیروهای لشکر یکم پیاده تهران رهسپار منطقه شد و از سقوط پادگان سنندج و گسترش نفوذ احزاب آشوب‌ طلب به جنوب جلوگیری کرد. او همزمان به‌دلیل بینش نظامی و هوشیاری راهبردی این واقعیت را درک کرده بود که ممکن است احزاب مسلح از فرصت‌ها برای بازسازی توان رزمی، عضوگیری دوباره در شهرها و تثبیت موقعیت خود در میان عشایر منطقه بهره‌گیرند.

از همین‌رو در تمام مدتی که آتش‌ بس ناپایداری در این مناطق حکمفرما بود، نه‌ تنها فعالیت‌ های احزاب مسلح بلکه خیز پشتیبانی و لجستیکی عراق در مناطق مرزی را نیز زیرنظر داشت. با اوج‌ گرفتن دوباره درگیری‌ها در آغاز تابستان ۱۳۵۸، فلاحی بار دیگر در منطقه حاضر شد و فرماندهی یگان‌ های ارتش را به‌ عهده گرفت.

آرزویی که محقق شد

شهید فلاحی با درجه سرتیپی در خردادماه سال ۵۹ به‌عنوان جانشین رئیس ستاد مشترک ارتش (فرمانده کل ارتش) منصوب شد. او با موافقت شورای‌عالی انقلاب به فرماندهی نیروی زمینی و پس از چندی به ریاست ستاد مشترک ارتش منصوب شد.

بعد از عزل بنی‌ صدر و از جانب حضرت امام‌ (ره)، اختیارات فرماندهی کل قوا به او تفویض شد. شهید فلاحی، با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و نبود توان رزمی و عملیاتی در یگان‌های آسیب‌دیده ارتش و نابسامانی شرایط سیاسی کشور، توانست در سال اول دشمن را در غرب کشور (سرپل‌ ذهاب، بازی‌دراز و میمک) متوقف کند و در خوزستان هم سعی بر زمینگیری و توقف دشمن داشت؛ هرچند مناطقی از غرب و جنوب‌ غرب استان تحت اشغال عراق باقی ماند.

تیمسار فلاحی در مقام ریاست ستاد ارتش گفته بود: «من وجب به وجب خاک خوزستان را به‌علت محل خدمت اولیه‌ام می‌شناسم. با توجه به پیشروی سریع عراق آرزو داشتم که ارتش عراق زمینگیر شود که چنین شد. اکنون آرزو دارم که ارتش متجاوز عراق را از اطراف آبادان تا مارد عقب بنشانم.»

ناظر صلح سازمان ملل

سرلشکر شهید ولی الله فلاحی در سال ۱۳۱۰ طالقان در البرز متولد شد. او در سال ۱۳۳۰ش وارد دانشکده‌ افسری و در سال ۱۳۳۳فارغ‌ التحصیل شد. پس از آن، خدمت خود را در لشکر۹۲زرهی اهواز آغاز کرد. شهید فلاحی در سال ۱۳۴۸برای گذراندن دوره فرماندهی و ستاد به دانشکده فرماندهی و ستاد (دافوس) اعزام شد که از شاگردان ممتاز این دانشکده بود و بعد از پایان دوره برای آموزش در همین دانشکده دعوت شد.

او از سال ۱۳۵۱تا اواسط ۱۳۵۳با درجه‌ سرهنگ‌دومی، به‌عنوان «ناظر صلح سازمان ملل» به کشور ویتنام اعزام شد و پس از بازگشت، بار دیگر در دانشکده‌ فرماندهی و ستاد به تدریس ادامه داد. شهید فلاحی در ۱۲مهر ۱۳۵۷ش به درجه‌ سرتیپی نایل شد و در سمت معاونت فرماندهی مرکز پیاده‌ شیراز به خدمت پرداخت.

یکی از ویژگی‌های شهید فلاحی شناخت او از «سازمان ارتش» و چگونگی عملکرد آن بود. او به‌دلیل گذراندن دوره‌های عالی نظامی و تجربه عملی کار در رکن یکم ارتش، نسبت به نقاط قوت و ضعف این سازمان و ویژگی‌ها و روحیات افسران شناختی فراگیر داشت و با اتکا به همین آگاهی‌ها توانست سازمان ارتش را در بحرانی‌ترین شرایط نگه‌دارد و مدیریت کند. دیگر ویژگی او واقع‌نگری و برداشت ژرف و درستش نسبت به جستارهای راهبردی و نظامی و همچنین مسائل سیاسی و اجتماعی بود. ویژگی دیگر فلاحی باور به کاربردی‌کردن دانش نظامی در جریان طراحی راهبردها و تاکتیک‌های جنگی بود.

او نزدیک به ۱۰ سال از دوران خدمت خود را در مقام استاد و مدیر آموزش دوره‌های عالی فرماندهی و ستاد (دافوس) در دانشگاه جنگ گذراند. در شرایطی که بسیاری از تیمسارهای ارتش که ارشد او به‌ شمار می‌رفتند در کلاس‌هایش شرکت می‌کردند. برایند این تجربه، به‌کارگیری دانش روز نظامی و به‌کارگیری نیروهای کاردان در ساماندهی مقاومت سرنوشت‌ساز یک سال نخست جنگ بود.

شهادت

آخرین حضور تیمسار فلاحی در منطقه جنگی، همزمان با عملیات «ثامن الائمه» و شکست حصر آبادان بود. پس از پایان این عملیات تیمسار فلاحی به همراه تعدادی از فرماندگان، رزمندگان و مجروحان عملیات با هواپیمای «C۱۳۰» به طرف تهران به پرواز درآمدند، اما در فاصله حدود ۸۰ مایلی فرودگاه مهرآباد درحالی‌که خلبان ورود خود را به آسمان تهران اعلام و تقاضای اجازه کم کردن ارتفاع از برج مراقبت کرده بود، ناگهان هر ۴ موتور هواپیما از کار افتاد و هواپیمای آنها سقوط کرد و همه سرنشینان به شهادت نایل آمدند.

ثبت در تاریخ

کتاب «امیر خستگی ناپذیر» نوشته احمد حسینیا در ۳۲۰صفحه توسط انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی چاپ شده است. با خواندن این کتاب می‌توانید با زندگینامه و نقش سرلشکر شهید ولی‌الله فلاحی در مبارزه با عناصر تجزیه‌ طلب در کردستان و سپس جنگ تحمیلی آشنا شوید.

همشهری