پس از انقلاب اسلامی در اردیبهشت هرسال به مناسبت سالگرد شهادت آیت الله مطهری، هفته ای بنام بزرگداشت مقام معلم نام گذاری شده که همه ساله مدارس و ادارات مناطق و استانها برنامه های در تجلیل از معلمان برگزار می‌نمایند و در سطح کشور هم برای معلمین منتخب  استانها برنامه ی ملاقات با سران نظام در نظر می‌گیرند. در همه برنامه‌های هفته معلم تعریف و تمجید کلیشه‌ای از معلم و سرودن اشعار در وصف آن فراوان است. به نحوی که همه از هم سبقت می‌گیرند و با واژه های تکراری مانند معلمی شغل انبیاست و او شمع است که به جامعه نور می‌دهد و… ولی بنده قصد ندارم از واژه های تکراری و بی‌ثمر استفاده کنم. می‌خواهم به گوشه‌هایی از خدمات این قشر زحمت‌کش بپردازم تا حداقل نسل‌های بعد بخوانند معلمان در نظام جمهوری اسلامی در کنار مسولیت تربیتی چه کارهایی را انجام داده‌اند که واقعا قابل تحسین است؟

معلمین از همان آغاز جمهوری اسلامی برای خدمت رسانی به محرومین به منظور تحقق عدالت اجتماعی در قالب گروههای جهادی(قبل از تاسیس جهاد سازندگی) شبانه روز در خدمت جامعه بودند. از آبرسانی گرفته تا جمع‌آوری محصولات کشاورزی برای کشاورزان و تعمیر و مقاوم سازی خانه‌های نیازمندان شهری و روستایی، تشکیل کلاسهای قرآن وسواد آموزی وده ها مورد دیگر گوشه‌ای از فعالیت معلمین در سرتاسر کشور بود. و در محل کار نیز علاوه بر انجام وظیفه به دانش آموزان نیازمند از نظر علمی و مادی کمک می‌کردند و البته این خدمات کماکان ادامه دارد.

با آغاز جنگ تحمیلی معلمین نقش بی بدیلی در دفاع داشتند آنها در کنار اقشار مختلف مردمی جانانه در مقابل دشمن ایستادند و تعداد کثیری به درجه رفیع شهادت نائل آمدند. با این وصف دانش آموزان با دیدن صحنه‌های ایثار معلمین در کنار مردم عادی و شرایط بحرانی جنگ گروه_ گروه در جبهه ها به معلمین پیوستند و در دفاع از میهن قریب به ۳۶ هزار دانش آموز به شهادت رسیدند با عنایت به اینکه دانش‌آموزان در جبهه‌های جنگ حضور فعال داشتند هیچ وقت از کسب علم و دانش غافل نبودند از حضور معلمین در خطوط جنگ برای یادگیری استفاده می‌کردند  لازم به ذکر است در اوایل جنگ خبری از مجتمع ایثارگران که کارش آموزش باشد نبود برخی از دانش آموزان کتابهای خود را در سنگرهای خط اول به همراه داشتند و در همان جا معلمین به تدریس ادامه می‌دادند و در خطوط دوم و سوم آموزش گروهی درس ادامه داشت. در زمان مرخصی دانش آموزان از جنگ،  این معلمین بودند که به آنها به صورت انفرادی و یا در گروههای چند نفره بصورت فوق العاده بدون حق الزحمه تدریس می کردند تا اینکه مجتمع های آموزشی در تمام خطوط جنگی تشکیل شد. البته در داخل چادرها و یا سنگرهای اجتماعی حتی انفرادی کلاس های درس ادامه پیدا کرد. معلمان هم گروه_گروه در رشته‌های مختلف در کنار رزمندگان حضور فعال داشتند. تا پایان جنگ تحمیلی معلمین پابه‌پای نیروهای مردمی و نظامی و انتظامی حضور فعال داشتند. با پایان جنگ و برگشت اقشار مختلف مردمی و نظامی از جبهه‌های جنگ و تشکیل مجتمع های آموزشی در شهرها فعالیت معلمین برای کمک به رزمندگان بیشتر شد و تا الان هم ادامه دارد.

با خیز و جهش کرونا ویروس فعالیت آموزشی با اختلال مواجه شد. از یک طرف  فرایند آموزش حضوری امکان پذیر نبود و از طرفی زیرساخت‌های  آموزش الکترونیکی فراهم  نبود. اما با همه چالش‌های موجود با مجاهدت معلمین آمورش تعطیل نشد. معلمان با امکانات شخصی مانند موبایل و تبلت و همچنین با مساعدت  دولت و خیرین (تهیه امکانات آموزش مجازی برای دانش‌آموزان محروم) چراغ اموزش را روشن نگه داشتند.

نقش معلمین در بحران کرونا واقعا ستودنی است. فرهنگیان در عرصه‌های مختلف اجتماعی،فرهنگی و سیاسی «انتخابات» و امدادی حضور فعال داشته و از هیچ اقدامی برای کمک به فرزندان ملت شریف دریغ نکرده‌اند.

در حوادث بحرانی از جنگ تا سیل، زلزله تا برگزاری انتخابات همواره پیش‌قدم و پیشتاز بوده و هستند.آموزگاران عاشق پیشه در حوادث آتش سوزی مدارس برای نجات دانش‌آموزان از جان خویش مایه گذاشته‌اند. برای همدردی با دانش آموز بیمار، سرخود را تراشیده‌اند تا دانش آموز بیمار با همذات پنداری به جزء درد احساس دیگری نداشته باشند و دهها کار انسانی دیگر از ایثار معلمان شریف می‌توان لیست نمود‌ که به عنوان اسوه های امین و بصیر در فرایند تعلیم و تربیت حضور موثر داشته و دارند.

آیا شایسته است ما سرنوشت چنین معلمینی را به قانون خدمات کشوری که به شدت کارمند محور است گره بزنیم؟ این قانون پاسخگوی مطالبات این قشر فداکار نبوده و نیست.  آیا زمان آن فرا نرسیده قانونی مجزا در شان معلم به تصویب برسد؟چرا که معلم یک عنصر تربیتی است او کارمند نیست بالاخره باید یک موازنه معقول بین مطالبات و انتظارات و همچنین حق و تکلیف باشد!

در اسناد بالادستی، معلم مربی است که رسالت خطیر تربیت دانش آموزان بر عهده اوست. بنابراین سزاوار نیست دولت به معیشت توام با منزلت او بی تفاوت باشد! مقام و منزلت معلم بالاتر از سایر مناصب یک کشور است.سرنوشت مملکت در دستان توانمند معلمان است.رهبری همه ساله در دیدار با معلمان،مسولان را برای برنامه‌ریزی به منظور ارتقای جایگاه معلمان سفارش می‌نمایند چون ارتقای منزلت دستگاه تعلیم و تربیت را عامل موثر در دستیابی به حیات طیبه می‌دانند. پیامبر اکرم «ص» می‌فرمایند: آیا شما را از برترین بخشنده آگاه نسازم؟خداوند بخشنده‌ترین است ومن بخشنده ترین فرزند آدم(ع) هستم. بخشنده ترین کس پس از من، فردی است که دانش می‌آموزد و آن را منتشر می‌کند. بنابراین از مسولان انتظار می رود به مطالبات منزلتی و معیشتی معلمان توجه جدی و تام و تمام نماید.

راه حل عملیاتی در این خصوص تغییر نگرش حاکمیت نسبت به تعلیم و تربیت (با تصویب قوانین عاجل، تسهیل‌گر و در خور شان معلمان جهت موازنه مطالبات منزلتی و معیشتی فرهنگیان متناسب با نقش و شأنیت آنها در جامعه می‌باشد.