یڪی هم باید باشد ڪه این روزها قصه «دست‌ها» را بنویسد.

حرف دست‌ها را بزند. یڪ عمر بود حواس‌مان بهشان نبود. مثل برده‌ هایی بی‌چون و چرا دستورهایمان را اجرا می‌ڪردند. حالا یڪباره روزگار چرخید و چرخید تا در یڪ تصمیم جمعی دست‌ها بیفتند در مرڪز توجه‌. ڪه بشوند متهم ردیف اول توزیع ویروس.

یڪی باید باشد این روزها حرف دست‌ها را به گوش آدم‌ها برساند. دست‌هایی ڪه این روزها از فرط شسته شدن‌ها و آغشته شدن‌ها به انواع مایعات و ضدعفونی ڪننده‌ها دچار التهابات و زخم‌هایی ریزریز هستند.

یڪی باید امروز از همه تعهد بگیرد این روزها ڪه گذشت بیاییم دست‌ها را بیشتر دوست‌شان بداریم.

فراموش‌شان نڪنیم و حرف‌هایشان را بیشتر و باحوصله‌تر بشنویم.

دست‌ها ڪم‌توقع، مهربان، فداڪار و آسیب‌پذیر هستند و البته بسیار ڪار راه‌انداز.

این را بی‌دست‌ها حتما خوب‌تر از ما می‌دانند.

یادمان باشد نوازش و یاری و دلگرم ڪردن را بیش از هر ڪاری بلدند.

حواس‌مان باشد دست‌ها را آلوده نڪنیم ڪه بعضی آلودگی‌ها تا به ابد پاڪ نشدنی‌اند.

به قلم “احمد مهابادی” دبیر آموزش و پرورش در البرز