مادر که باشی، نه زن که باشی، نه اصلا ادم که باشی شم انسانیتت اشک می ریزد زمانی که خار به پای کودکی برود یا خراشی از سر شیطنت بر زانوانش بنشیند.

اما چندیست حوالی سال هایم ابر های تیره ای پرسه زنان حس ازار کودکان را می بارانند تا خون گریه کنند ادم هایی که تنها نسیمی از انسانیت را در دمی یافته اند.

بی مسولیت شده ایم کودکان را به دنیایی فرا می خوانیم که پول و جاه، مقام و جایگاه حس بزرگ بینیمان را برانگیخته و ما شوریده و اسیمه سر به افسار شیطانی، رام و از قانون انسانیت سرکشی می کنیم.

بغض درد می گیرم وقتی کودکی ستم می بیند قلبم تیر می کشد وقتی نفسی بند می اید و حسی، خفقان شادی هایم را به سوگ می نشیند.

دیگر یادمان هم نمی ماند چه بر سر تک‌تک کودکانی که روزی تیتر و عکس شدند. خردسال کوبانی که سه سال بیش نداشت برای رسیدن به امنیت در دنیای کثیف نیرنگ ها خفه شد تیتر یک شد عکس شد اما بعید می دانم درس عبرتی برای انسان گم شده ی امروز باشد.

بی شمار کودک دیده ام کرد، سوری، فلسطینی، ایرانی، افغان و… که نی نی چشمانشان چشم بر راه امن اغوش پدر که به جنگ رفته یا عطر اغوش مادر که در نبود پدر به جنگ مشکلات بر خاسته، خشکیده است.

وجودم درد است و دنیایم پر است از پرسش های بی پاسخ، بی پاسخ، بی پاسخ.