در انتهای کروموزوم‌ها دنباله‌ای از جنس دی ان ای وجود دارد که با عنوان تلومر شناخته می‌شوند و وظیفه محافظت از کد دی ان ای موجود در ژنوم را بر عهده دارند و در فرایند پیری نیز اثرگذار هستند.

طول این دنباله‌ها با هربار تقسیم سلول کوتاه‌تر می‌شود، اما محققان امیدوارند از طریق دست‌ورزی این رخداد بتوانند فرایند پیری و پیامدهای نامطلوب آن را تغییر دهند.

محققان با بررسی بیش از ۱۰۰ هزار ترکیب شیمیایی شناخته شده توانستند مولکول‌هایی را شناسایی کنند که قابلیت پایدارسازی آنزیمی موسوم به تلومراز را دارند. این آنزیم موجب تثبیت و یکپارچگی ساختار تلومرها می‌شود.

سپس محققان سلول‌ های بنیادی انسان را به بدن موش‌ها وارد کردند تا ژنی موسوم به PARN دچار جهش شود.

در اثر این جهش ژنتیکی، آنزیم تلومراز دچار ناپایداری شده و در نتیجه طول تلومرها کاهش می‌یابد. در مرحله بعد با استفاده از ترکیبات شیمیایی منتخب به درمان این جهش ژنتیکی پرداختند و توانستند موثرترین مولکول را برای ترمیم طول تلومرهای سلول‌ های بنیادی شناسایی کنند.

اکنون محققان در تلاش هستند تا اثرگذاری و ایمنی این مولکول‌ها را برای درمان بیماری‌های ناشی از کوتاه شدن تلومرها و در نهایت جلوگیری از پیری به اثبات برسانند و آن را برای آزمایشات بالینی آماده کنند.