دکتر سعید رضا بیات در یادداشتی نوشت:

شنبه بیست و چهارم آبان ماه، روز کتاب، کتابخوانی و کتابدار است. در سراسر عمر، هرگز کتاب را به چشم کالا یا موجودی بی جان ندیده ام، بلکه آن را پاره ای ازجان و نزدیکان خود پنداشته ام.

کتاب چون پرنده ای است که بال به بال نسیم، پریده و مرا با خود تا دور دست ها برده است. همچون هوا، در همه زندگی من جریان داشته است. با او بالیده و بزرگ شده ام و غم ها و شادی های اندک عمرم را، با او شریک شده ام. گاه با آنها گریسته و گاهی با آنان خندیده ام. مرا بیش از پدر و مادر و آموزگارانم، کتاب ها ساخته اند.، آنچه از دیگران آموخته ام در مقایسه با آنچه از کتاب آموخته ام ناچیز بوده است.

برای من کتاب روزنه ای به سوی نور، امید و آزادی است و میخی است بر تابوت جهل و نادانی. در سراسر زندگی راهی را رفته ام که کتابها پیش پایم نهاده اند. وقتی کتابی را می خوانم، حس می کنم وجودم را به موجود دیگری پیوند زده و عمری دوباره یافته ام.

گاهی می اندیشم چه خوشبخت بوده اند نویسندگانی که دنیایی نو و انسانهایی نو ساخته اند و به اینکه زادن و آفریدن چه کار صعب ودشواری است ! باید جانت را بسوزانی که جوانه زندگی را برویانی. کتاب جوانه اندیشه است!

کتابخوانی، بهره بردن از عمری کتابخوانی و تجربه اندوزی دیگران است. وقتی کتابی را میخوانم، گویی، مادرم دستم را گرفته است تا شیوه راه رفتنم بیاموزد.

کتابدار، همان فرشته ای است که این یار مهربانم را شب و روز، پرستاری می کند و همان ابر رحمتی است که بر ما تشنه گان مانده در بیابان، می بارد.